ERC '69

Dè rugbyclub van Enschede en Twente

door op

Big Bulls thuis

 

Eergisteren, nadat ik mijn baantjes had getrokken in de Zwemvierdaagse van Hoksebarge kwam ik aanlopen op de club. Kid had net de groep een stevige warming-up gegeven en we gingen meteen aan het werk volgend op de resultaten van de afgelopen wedstrijd. Kid had voorgesteld om wat werk te doen aan positiespel en ik wilde zelf aan de slag met onze verwerking van de hoge bal (en de keuzes die je daarmee maakt). Dat ging lekker. Er werd veel gerend, er werden goede keuzes gemaakt (en ook wel wat slechtere), maar dat werd rap beter. Met name doordat de ontvanger van de bal onmiddellijk begon te bewegen. Beweging is de manier om het initiatief te krijgen en behouden in rugby. 

Hoe goed het werk ook was nadat we de bal in handen hadden, zo dramatisch was het voorat we de bal in handen hadden. Om de één of andere reden lukte het ons niet altijd om de bal goed te verwerken als die van grote hoogte neerdaalt op onze back 3. Daar zijn veel exkuses voor. Het was koud (in ieder geval fris) en de verlichting hielp ook niet mee. Onder de bal komen is niet makkelijk, maar wel noodzakelijk om vol gebruik te maken van alle mogelijkheden die een geschopte bal oplevert. Want laat het duidelijk zijn; een geschopte bal is altijd een gratis uitnodiging om de tegenstander aan te vallen.

Ik was dan ook bijzonder verheugd toen Guus de bal direkt uit de lucht pikte en ik keek enorm uit naar de mogelijkheden die dat zou bieden.

Maar helaas. Net ons geluk dit seizoen. Guus is groot en sterk, maar bleek toch een Archilleshiel te hebben. Of beter een Archillesvinger. En die was dus gelijk uit de kom. Training over. In ieder geval voor Guus en mij.

Ik mocht Guus naar het ziekenhuis brengen waar hij een prachtige verpakking kreeg aangemeten voor zijn vinger (en zijn gehele arm). Wachtend totdat de zusters klaar waren met onze voorzitter had ik alle tijd om eens rustig na te denken over de afgelopen wedstrijden.

 

Ik kan kort zijn over de wedstrijd in Zwolle. Ongeveer net zo kort als dat ik was in de kleedkamer: K met P! Ik begrijp dat Zwolle een leuke dag had en ik had persoonlijk ook wel een leuke dag, maar niet om het door ons getoonde spel. We lieten ons gewoon als makke schapen naar de slachtbank leiden.
Ik was zelf niet aanwezig bij de pot tegen Drachten, maar ik begreep dat het allemaal al weer eens stuk beter was. Dat er meer dan genoeg positiefs was om mee te nemen van wat eigenlijk een enorme pak slaag was. Een pak slaag, maar toch kon ik wel geloven wat werd gezegd; de trainingen en wedstrijden lieten een positieve lijn zien (de wedstrijd in Zwolle even buiten beschouwing latende).
En dat bleek ook zo te zijn vorige week thuis tegen de Big Bulls.
Toegeven; het is lastig spelen als je vijf minuten later begint met ballen dan je tegenstander (aan de andere kant geeft dat wel gelijk een doel om naartoe te werken (zonder doel is het lastig fokussen en wat dat betreft is het misschien nog wel moeilijker om te spelen met een voorsprong, dan wanneer je een achterstand moet inlopen (ben benieuwd of er al eens een sportpsycholoog daar naar onderzoek heeft gedaan (zal wel weer niet)))). Vanaf dat moment werd het eigenlijk heel erg leuk. Positief rugby van beide teams. De scheids zat lekker in zijn vel. Het weer zat niet echt mee, maar verders was het allemaal goed te doen.
Het was leuk om naar te kijken en het was duidelijk ook leuk om in te spelen.
Toegeven er waren wel wat foutjes; een paar technisch en een paar taktisch, maar er was ook veel goeds. De technische en taktische onvolkomendheden zijn wel lekker; anders hebben we niets om aan te werken de komende weken.
Want tegenover de foutjes stond de goede inzet, het harde werken, de dapperheid van individuen en de positieve agressie. Dat zijn allemaal dingen waar we op het trainingsveld weinig aan kunnen doen; dat moet van de spelers zelf en het team als geheel komen. 
En het is juist dat laatste dat het leuk maakt om rugby te spelen.
Daar zit de lekker.
Wat was goed? 
De penalty-count. Voor de zoveelste wedstrijd achter elkaar gaven we bijna geen penalty weg, Ik ben daar enorm trots op. Er zullen best wel stemmen zijn dat zo’n lage penalty-count betekent dat we niet genoeg de edge opzoeken. Dat we niet genoeg op het randje spelen. Maar ik wil helemaal niet op het randje spelen. Op het randje spelen is een teken van zwakte, van stommiteit en een belediging van het spel. Als je wedstrijden probeert te winnen door weg te komen met overtredingen, dan geef je daarmee aan dat je eigenlijk niet wil rugbyen. Je wil dan afhankelijk zijn van fouten van de scheidsrechter. Spelen op fouten van een ander is per definitie een zwakte-bod. Het is dan ook zo makkelijk om de schuld van verlies bij een ander, bij voorkeur de scheidsrechter, neer te leggen. Te veel teams doen dat al en ik denk niet dat wij bij die lange lijst willen horen.
De rucks waren goed. Al het werk dat iedere dinsdag onder leiding van Joris wordt verzet begint vruchten af te werpen. We waren aanwezig en dominant in de rucks. We wonnen heel veel bal. We hadden daar meer gebruik van moeten maken, maar daar kan aan gewerkt worden.
Onze konditie wordt steeds beter. Ik hoor wel eens gemor van mensen dat Kid een duchtig stukje fysiek werk in zijn warming-ups legt, maar ik zie daar geen kwaad in. Weinig dingen zijn lekkerder dan fit zijn en alle spelers die de afgelopen weken hebben mogen genieten van Kid’s inbreng zullen daar beter van worden. Er is nog een boel werk te doen, maar het gaat zeker de goede kant op. Het was opvallend in de wedstrijd dat ons pack vaak veel mobieler was dan dat van de Bulls. We doen daar nog te weinig mee, maar ook dat zal beter worden als het team en de spelers meer ervaring krijgen.
Wat was minder goed?
Zonder twijfel moet onze verdediging fysieker worden. We liepen wel vaak goed op en maakten het de Bulls daarmee moeilijk, maar de Bulls hebben veel beweging en veel snelheid. Dat betekent dat er weinig ruimte is voor zwakheden aan onze kant. In een wedstrijd die tachtig minuten duurt is het moeilijk om de intensiteit die nodig is om team als de Bulls kort te houden vol te houden, maar daar moeten we wel naar toe. Zes tries tegen zijn er zes teveel. Kleine foutjes in de verdediging zijn alles wat een team als de Big Bulls nodig heeft om voldoende dinamiek te genereren om ons uit elkaar te spelen. Oplopen was goed, maar niet perfekt. En als we dan de ruimte klein hadden gemaakt dan waren we soms niet fysiek genoeg om die druk te laten gelden.
Twee tries kwamen voort uit het verwerken van de hoge bal. Twee keer werd de call van de full back niet gehonoreerd. Dat was slecht, maar vergeeflijk omdat de fout werd gemaakt door een beginnende speler. Eenmaal werd de full back zelfs overroepen door een teruglopende speler. Dat kan echt niet. Des te erger dat de fout werd begaan door één van onze meer ervaren spelers. Gelukkig wist de onverlaat zelf ook dat ie een blunder had gedaan. Helaas lag de bal toen al achter onze trylijn.
Al met al was het een toppot. Leuk om naar te kijken. Spel dat me trots maakte om naar te kijken. Zoveel positiefs dat ik met een goed gevoel het clubhuis instapte na de wedstrijd. Hadden we de eerste drie wedstrijden van het seizoen zo gespeeld, dan hadden we nu op 15 punten gestaan.
Dat we daar nu niet staan is jammer, maar het beloofd veel voor de tweede helft van het seizoen.
Eindstand: 17-34.
Houdoe,
Nick.