door Door Armin & Hamp
Wat wat wat… 50 – 24 tegen de Bull dogs.
Zo dat is er uit. De laatste pot van dit seizoen stond op het programma.
Met slechts twee bankzitters, Bart??? (die zo maar de laatste wedstrijd laat schieten, hahahaha) En Teun, die de wedstrijden dan mee komt om te kijken en aan te moedigen). Wel een beetje geblesseerden in het veld, maar de laatste pot is gewoon team spel van belang.
Weer eens een andere opstelling, want De Bull Dogs had het zo opgesteld dat Pim als eerste center zou gaan doorbreken. Dus samen met Hamp gepuzzeld en ik denk we het lekker voor elkaar hadden. 1 wissel, Rik’n Go, want hij mocht maar 20 minuten spelen, opgelopen door van de fiets te vallen (Hersenschudding). Dus dat hebben we ook netjes gedaan.
Storm weer als Hooker, Jans weer als scrum-half, Sam naar de eerste center positie, En Goos als fly-half. Dat ging prima.. De KO om 11:00 en lekker veel kijkers aan de kant.
Daar gaan we voor winst en glory van dit team. En een team dat is het dit jaar geworden. Wat een lekkere club met spelers een groep die nooit meer in deze samenstelling zal gaan spelen. Spelers gaan deze keer niet alleen over naar de volgende leeftijds categorie, maar Pim (Center, Nummer 8, Wing, Tweede rijer en boven al Boom van een vent, of zoals Jeroen (vader van Jack zegt: “Kiek um goan da!!!”) gaat de vleugels uitslaan in Nijmegen. Daar wensen wij hem veel succes, en om de druk daar een beetje op te voeren, we verwachten er ook veel van.
Jack, die een lepel met de juiste Rugby ingrediënten had ingenomen afgelopen week. Begreep wat hij deed. Was er bij, maakte zijn tackles, vegen bij de ruck, stond waar hij moest staan.. Man het scheelde niet veel of hij was man of de match geweest. Maar om Marten Olthof, de uiteindelijke “Man of the Match”, konden we niet heen. Die was toch wel een potje gemotiveerd. Voor achter, links, rechts, scoren, tackelen, tegen houden, praten, mensen op de plaats zetten van alle markten thuis. Super gedaan. Neemt niet weg dat iedereen zijn best heeft gedaan. Rosan, weergaloos met bal en tellen in de scrum, de scrum op een na allemaal gewonnen. Brent, die prima werk verzette aan de blindside flank.
Lars lekker in actie op de wing. Rik, als invaller, niet minder gepresteerd. Adriano, volop in beeld, lekker werken. Jos, boos en wel, lekker tackelen. En Noël, waarschijnlijk voor het laatst in de lijn. Maar mensen wat hebben we toch een team, een waar ik maar moeilijk afscheid van kan nemen. Omdat het allemaal toppers zijn. Benjamin gaf wel ff aan dat hij GEEN tweede rijer wilde zijn. Dus volgend jaar gewoon weer op de eerste rij. Dat is goed jongen. En Tim heeft zijn fullback positie prima opgepakt.
Het voorseizoen winnen en als eerste eindigen, vervolgens in deze poule nog eens door inzet, met alle ups en downs, uitval en blessures, gewoon keihard tweede worden. Alleen Pickwick moeten we voor laten gaan. Had er meer in gezeten? Ja. Hadden we kunnen winnen? Ja. Maakt het uiteindelijke echt uit? Nee. Volgens mij is iedereen blij met deze uitkomst. Ik in ieder geval wel.
Ik permitteer mij toch een beetje een emotioneel afscheid, want ik heb genoten van dit jaar, van deze spelers, van de competitie. Ik heb ze zien groeien, verliezen, winnen en vooral dat ze een team zijn geworden. Tuurlijk is er de individuele actie, maar iedereen doet het mooi en goed.
Ik neem met een diepe diepe buiging voor dit team afscheid als hun coach en trainer. Hopelijk volgens jaar weer verder met de club die niet naar de Junioren gaat. Maar boven al, mogen ze van mij wel iets meer vieren dat we een enorm awesome seizoen achter de rug hebben. En dat ik dit team zie als mijn kanjers en leeuwen.
Bedankt en tot snel.
50 – 24, tweede in dit deel van het seizoen. Ik zeg het al jaren, maar er zit nog zoveel meer in dit vat. Nu nog wat toernooien en uitrusten, zorgen dat de blessures weg zijn volgend seizoen. Geniet van alles wat gedaan is. Geniet van wat nog gaat komen.
Twee trotse coaches zeggen doei,
Hamp en Armin
Geef een reactie