door Zon & hitte; heerlijk voor het publiek, wellicht wat minder voor de spelers. Niet dat die hoeven te wanhopen; d’r komen nog meer dan genoeg dagen waarop het andersom zal zijn. Voor mij persoonlijk een uitstekend exkuus om een vrolijk hoedje op te zetten. Gekomplimenteerd met een paar kekke crocs zag ik er uit als om door een ringetje te halen.
Ik wil het hier maar even gezegd hebben.
Ik begreep dat ene Gwyneth uitgeroepen is tot ’s-werelds best geklede vrouw. Ik kan niet wachten totdat ze de best geklede vent gaan bekendmaken, want ik verwacht nogal een impakt te maken. “…elegante stijl die wars is van de laatste trends. Ze doet niet aan franje. Haar stijl is simpel, niet overdreven.”
Op mijn lijf geschreven lijkt mij.
Als er ook maar één verslaggever van People in de buurt van het veld van ERC’69 is geweest afgelopen zondag, dan verwacht ik triomf, triomf, TRIOMF!
En dan was er rugby.
Het seizoen begon voor de Enschedese rugbyers exakt zo als ze vooraf hoopten. Jammer alleen dat het begin niet eindigde in eenzelfde stijl.
De Enschedese trok fel van leer gedurende de opening. De ruimtes werden kort gehouden, de tegenstanders op de huid gezeten bij balbezit werd de kortste weg naar de trylijn van de tegenstander gezocht. En met sukses. Onder druk gezet wisten de Big Stones geen twee fatsoenlijke passes achter elkaar te krijgen en werden ze van alle kanten achteruit gedrukt. Na een kwartier stonden we dan ook op het skorebord (als we dat zouden hebben).
Het werd daarna allemaal wat minder.
Het was warm en her & der begonnen de eerste spelers al te denken aan het bier dat in het clubhuis druk bezig was koel te worden.
Het was hard werken en her en der waren er spelers die zich ineens realiseerden dat ze gedurende de voorbereiding misschien niet zo heel erg veel op training aanwezig waren geweest.
Om eerlijk te zijn werkten de Big Stones ook niet echt mee. De mannen hadden een ervaren front five. Een mannetje of twee staan nog vermeld in Genesis en de andere drie konden zich nog heel goed herinneren dat de drop goal ooit 4 punten was. Maar dan nog wel fit en sterk en niet snel gek te krijgen.
Ik heb zelf vaak in een dergelijke front 5 gespeeld en ik heb toen ook wel eens gedacht: “Wat moet het toch bijzonder vervelend zijn om tegen ons te spelen.” En dat was het ook.
Natuurlijk waren er dingetjes die bij ons niet helemaal 100% liepen . We zijn net begonnen met een nieuwe stijl en intentie en dat staat dan niet altijd meteen als een huis in het veld (al zou dat in het geval van een scrum vaak wel handig zijn). Maar het was toch vooral het verdienste van goed werk van de mannen uit Havelte. Ere wie ere toekomt.
De tweede helft ging de Enschedese anders spelen. De nieuwe stijl zorgde er voor dat we een stuk minder last hadden van de bigste van de Big Stones en gedurende met afstand het grootste deel van de tweede helft bivakkeerden we in de helft van Havelte.
Het was jammer dat we dat deden nadat we eerst tot tweemaal toe de ruimte hadden gelaten aan de Havelters om het jongere neefje van Roadrunner te lanceren.
Het was eveneens jammer dat we er niet in slaagden om te skoren waar we dat meerdere malen wel hadden moeten doen.
Maar wat jammer was, daar hebben we niks aan. Wat goed was, dat gaat ons verder helpen. D’r was meer dan genoeg goed en tot vlak voor het laatste fluitsignaal van de prima scheidsrechter Duncan Forsyth zaten we ook gewoon in de wedstrijd. Vlak voor dat bewuste moment was de pijp leeg bij ons. Big Stones brak uit, drukte en try en maakten de wedstrijd daarmee af.
Enschedese RC’69 – Big Stones 17-29
Nick
