In memoriam Wim Post

Donderdag 20 mei bereikte ons het trieste bericht dat onze oud-speler, sportmasseur, vrijwilliger en trouwe supporter Wim Post is overleden. Wim is in het bijzijn van zijn dierbaren op 55 jarige leeftijd overleden. Namens het bestuur, de leden van Enschedese Rugbyclub ERC’69, het bestuur van Club van 69 en haar leden wensen wij Carola, familie en vrienden van Wim veel sterkte toe de komende tijd. Onderstaand een in memoriam aan Wim Post, prachtig verwoord door Nick den Uijl.

Donderdag kwam dan het bericht dat Wim Post ons heeft verlaten. Het was niet onverwacht, maar het kwam wel aan. Hoewel we de laatste jaren moesten leren dat Wim niet onverwoestbaar was, wilde dat er gewoon niet in bij de mensen die Wim hebben gekend. Wim was namelijk wel onverwoestbaar. Tuurlijk; hij raakte ook geblesseerd, net als alle spelers van onze sport, maar het leek alsof het bij hem geen schade aanrichtte. Hij werd er alleen maar sterker van.

Sportief was Wim geen geboren rugbyer. Hij kwam bij onze sport van de Enschede Warriors, een American Football team. Daar hield hij zijn neiging om contact altijd head-first aan te gaan aan over (een bron van een aantal van zijn blessures (hij herinnerde zich regelmatig net iets te laat dat hij geen helm meer droeg)). Hij maakte zichzelf tot een rugbyer, en een voorbeeld voor velen in de sport.

Hij trainde en speelde altijd. Als hij niet kon spelen, dan was hij toeschouwer, waterdrager, fysio, of wat dan ook dat er nodig was voor het team. Hij speelde op iedere positie waar iemand nodig was. En dat is de belangrijkste positie in een rugbyteam. En hij kon op iedere positie spelen. Dat kwam omdat Wim wist dat je rugby niet speelt met je lichaam. Of je groot, of sterk, of snel bent is uiteindelijk irrelevant. Je speelt rugby met je hart. En niemand had een groter hart dan Wim Post.

Want, hoewel Wim misschien sportief geen geboren rugbyer was, is hij in hart en hoofd nooit anders geweest dan een rugbyer. In de grond gaat rugby niet over de bal, niet over scrums, line-outs, mooie runs, tries, goals, winnen of verliezen. Rugby gaat over mensen. Rugby gaat alleen maar over mensen. Mensen waar je het liefst de hele dag mee doorbrengt en mensen die je bij tijd en wijle enorm op de zenuwen werken. Mensen die enorm atletisch zijn en mensen die niet vooruit te branden zijn. Mensen die 30 jaar gespeeld hebben en mensen die nog nooit een bal hebben aangeraakt. Rugbyers zijn mensen die rugbyer willen zijn. Rugbyer ben je in je hart. En voor al die mensen had Wim tijd.

Hoewel Wim een prima rugbyer was op het veld, was hij een fantastische rugbyer naast het veld. Het zal niet iedereen opgevallen zijn, maar Wim deed de dingen die gebeuren moeten. Als er geen trainer was dan leidde hij de trainingen, hij organiseerde de veteranen, hij was betrokken bij het begin van MAR rugby, hij draaide een extra bardienst als dat nodig was, en er is geen steen in het clubhuis die niet door zijn handen is gegaan. Daar hoefde hij geen schouderklopje voor. Liever niet. Zijn beloning was de vereniging zelf. De mensen.En bierdrinken. En zingen. Daar was Wim heel goed in; bier drinken en zingen.

Het leven is niet altijd makkelijk geweest voor Wim. Niet dat je dat ooit zou merken aan hem; hij had altijd een glimlach op zijn gezicht. Als Wim je vroeg: “Hoe gaat het met jou?”, dan was hij daadwerkelijk geïnteresseerd in hoe het met jou ging. Het was nooit een openingszin om het over hemzelf te hebben. Hij had altijd tijd voor een ander.

De laatste jaren waren, vreemd genoeg, denk ik Wim’s mooiste jaren. Hij kon weliswaar niet meer spelen, en hij werd uiteindelijk ziek. Maar hij had Carola. Hij had altijd al een glimlach op zijn gezicht, maar met Carola gaf hij licht. Met Carola was hij gelukkig.

Toen de ziekte weer terugkeerde is hij de strijd dan ook dapper aangegaan, zoals hij ieder gevecht in zijn leven is aangegaan. Helaas bleek een groot hart dit keer niet voldoende. Ik, en met mij denk ik velen, heb altijd gedacht dat hij zou winnen. Wim was immers onverwoestbaar. Toen een paar weken geleden het bericht kwam, dat hij dit keer het onderspit zou delven, is hij die laatste knokpartij met opgeheven hoofd ingegaan. Met zijn familie, met Carola, wilde hij genieten van wat het leven nog te geven had.
Ik heb hem nog even mogen spreken in die tijd. Daar ben ik dankbaar voor. En hoewel wij beide wisten hoe de vlag ervoor stond vroeg hij mij: “Hoe gaat het met jou?”.

Afgelopen donderdag is Wim zelf, met zijn Carola bij hem, van ons weg gegaan.

Treur daarover, maar treur niet te lang. Wim is niet weg zolang wij er zijn. Vertel elkaar over onze kleine held met het grote hart. Heb tijd voor de mensen om je heen. Vraag ze: “Hoe gaat het met jou? “
En luister naar hun antwoord.